Επανερχόμαστε με τις συνεντεύξεις με έναν εκπρόσωπο της πολύ νεότερης γενιάς, τον κύριο Αντώνη Αντωνίου. Τον ευχαριστούμε για την ειλικρίνεια και την καθαρότητα του λόγου και τον τρόπο που μοιράζεται τις σκέψεις του μαζί μας. Καλή τύχη Αντώνη!

ΑΠΟ ΕΞΩ ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΕΣΑ είναι ο τίτλος μιας νέας μας διαδραστικής προσπάθειας με στόχο την προσωπική αλλά και τη συλλογική αυτογνωσία και εξέλιξη.

Η Δημόσια Ιστορική Βιβλιοθήκη Ζαγοράς εγκαινιάζει ένα πρωτότυπο κανάλι επικοινωνίας με ξενιτεμένους συντοπίτες μας, μέσω της διαλεκτικής των συνεντεύξεων. Θα προσεγγίσουμε συμπατριώτες μας που γεννήθηκαν ή/και έζησαν στο Δήμο μας, σήμερα όμως ζουν στο εξωτερικό. Επίσης, σε επόμενο στάδιο, θα μιλήσουμε με Έλληνες και αλλοδαπούς κατοίκους εξωτερικού που διάλεξαν τον τόπο μας για να επενδύσουν, να ζήσουν, τον έκαναν δεύτερη πατρίδα τους και έχουν στο μεταξύ αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση μαζί του. Άτομα διαφόρων ηλικιών και επαγγελμάτων, από διαφορετικά σημεία του πλανήτη, μοιράζονται μαζί μας τις εμπειρίες τους και την οπτική τους για τον τόπο μας. Ελάτε να μας δούμε με τα μάτια των άλλων…

Έβδομη συνέντευξη: Αντώνης Αντωνίου

Ονομάζομαι Αντώνης Αντωνίου και εδώ και 2 χρόνια βρίσκομαι στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στην βροχερή Αγγλία. Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε ένα από τα πιο όμορφα χωριά του Πηλίου, την Ζαγορά, και κάπου στα 18 μου που έφυγα για σπουδές. Τελείωσα ως Τεχνικός Δικτύων και Υπολογιστών αλλά εκτός από την πρακτική δεν είχα την ευκαιρία να αξιοποιήσω όπως θα ήθελα το επάγγελμα που διάλεξα. Από μικρός είχα πάθος με οτιδήποτε ηλεκτρονικό και μόλις μπήκανε οι υπολογιστές στην ζωή μου με κερδίσανε. Παρόλα αυτά στο χωριό μου δεν ξαναγύρισα ποτέ ως μόνιμος κάτοικος και η αλήθεια είναι ότι δεν το έχω σκεφτεί αυτό το ενδεχόμενο μέχρι και τώρα. Πέρασα πολλά χρόνια στον Βόλο και συνεργάστηκα με αρκετό κόσμο σε διάφορες εργασίες και πόστα. Ίσως αυτό να ήταν και η ώθηση να καταφέρω να φύγω κάποια στιγμή τόσο μακριά. Πλέον βρίσκομαι στην Αγγλία και συγκεκριμένα στο Birmingham την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη μετά το Λονδίνο με πληθυσμό πάνω από 1 εκατομμύριο. Εργάζομαι σε ένα Λατίνο-Αμερικάνικο εστιατόριο προς το παρόν και λέω προς το παρόν διότι η ζωή εδώ πέρα είναι πολύ διαφορετική. Υπάρχουν πράγματα τα οποία δεν είχε ευκαιρία η γενιά μου να δει και δυστυχώς δεν θα έχουν πολλές γενιές ακόμα αυτό είναι ένα άλλο θέμα και ίσως να το συζητήσουμε κάποια άλλη στιγμή.

Είναι τελικά πανάκεια η φυγή στο εξωτερικό; Τι παίρνεις και τι χάνεις;

Θα απαντούσα ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένη απάντηση, δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Υπάρχει μόνο τι όνειρα έχεις κάνει, τι πλώρη έχεις διαλέξει και μέχρι που θέλεις να φτάσεις. Αν μπορείς να συμβιβαστείς με καταστάσεις να ζεις με αυτά που έχεις και να μην ελπίζεις σε κάποια εξέλιξη και πάλι όχι σε όλες τις περιπτώσεις τότε δεν υπάρχει λόγος να μπεις καν στην σκέψη για το έξω, ούτε στην διαδικασία τις αλλαγής από χωριό σε πόλη. Αν είσαι σαν εμένα που θέλω να δω το διαφορετικό το καινούργιο και το αλλιώτικο τότε είναι η μόνη επιλογή. Δυστυχώς όμως με κάθε δράση υπάρχει και κάποια αντίδραση και εξαρτάται από εσένα αν το αντίτιμο είναι ισάξιο. Περνώντας όλα αυτά τα χρόνια μακριά γέμισα εμπειρίες που ίσως να μην τις ξαναβρώ, γνώρισα ανθρώπους έμαθα πράγματα και έζησα στο έπακρο αλλά από την άλλη διαπίστωσα ότι έχανα χρόνο με τους ανθρώπους που μεγάλωσα με την οικογένεια μου και δυστυχώς ο χρόνος δεν γυρίζει. Η ζωή περνάει γρήγορα αλλά είναι στο χέρι όλων να αποφασίσουν το πώς.

Υπάρχει κάτι που δεν μπορείς να συνηθίσεις στο εξωτερικό;

Αν θα έλεγα τι μπορώ να συνηθίσω στην Αγγλία που βρίσκομαι αυτή την στιγμή σίγουρα θα ήταν η βροχή. Άλλωστε, όλοι ξέρουμε ότι στην Ζαγορά ίσως και να βρέχει περισσότερο. Μέχρι στιγμής πιστεύω πως τα μόνα πράγματα που δεν μπορώ να συνηθίσω είναι η διαφορετική κουλτούρα τα ξένα έθιμα και την επικοινωνία τον ανθρώπων. Πιστεύω μελλοντικά να ενταχθώ καλύτερα στην Αγγλική κουλτούρα.

Ένιωσες ρατσισμό στη χώρα που ζεις σαν Έλληνας; Εμείς είμαστε ρατσιστές με τους μετανάστες που επέλεξαν να ζήσουν μαζί μας;

Ο ρατσισμός για εμένα είναι μια ίωση. Μια ίωση που αν δεν την περάσεις δεν κάνεις αντισώματα, αν δεν την περάσεις δεν ξέρεις πόσο μπορεί να σε ρίξει και πόσο κακό κάνει. Στην Ελλάδα δυστυχώς υπάρχει σε μεγάλο βαθμό και θα υπάρχει όσο δεν προσπαθεί ο καθένας μας ξεχωριστά να το αντιμετωπίσει. Ανέκαθεν είχα φίλους που δεν ήταν Έλληνες, παιδιά από άλλες χώρες με διαφορετικά πιστεύω μεγαλωμένα αλλιώς οπότε φτάνοντας σε μια ηλικία είχα σχηματίσει την δική μου γνώμη και άποψη και είχα καταλήξει στο ότι όλοι μας είμαστε περαστικοί και στο τέλος δεν μένει τίποτα. Η αλήθεια είναι ότι ένιωσα ελάχιστα τον ρατσισμό διότι είχα την ευκαιρία να έρθω σε μια πόλη και μια χώρα που είναι γεμάτη διαφορετικές φυλές και κουλτούρες. Το χειρότερο ήταν όμως όταν ήρθα για διακοπές στην Ελλάδα, ήταν πραγματικά από τα χειρότερα πράγματα που είδα στην χώρα μου το πώς συμπεριφερόμαστε εμείς στους ξένους και συνήθως στους αδύναμους. Θυμάμαι να είμαι στο Τραμ της Αθήνας να κάθεται δίπλα μου ένα ζευγάρι και να μιλάνε για το πόσο άσχημα τους φερότανε στην δουλειά, για τις ώρες που δεν τους πληρώνανε και την ασφάλεια που δεν είχανε και εκείνη την στιγμή ντράπηκα, ντράπηκα και θυμήθηκα εμένα. Έτσι ήμουνα και εγώ πριν φύγω και ξέρω ότι δεν είμαι ο μόνος. Ελπίζω να αλλάξει κάποια στιγμή.

Τι σου λείπει περισσότερο από τη Ζαγορά;

Από την Ζαγορά μου λείπουνε τα χρόνια, οι φωνές στην πλατεία οι χαλασμένες μπάλες, η παρέα των 20 – 30 – 100 παιδιών που ξεσήκωνε το χωριό. Μου λείπουνε και άνθρωποι που φύγανε για το μεγάλο ταξίδι αλλά και φίλοι που χαθήκαμε. Μου λείπουν όλα αυτά που δεν μπορώ να έχω αλλά και που θεωρούσα δεδομένα. Τα καλοκαιριά που έβγαινε ο ήλιος για να πάμε σπίτι και οι γονείς που πάντα είχανε έτοιμο φαγητό και λίγα λεφτά για να βγούμε και την επόμενη ημέρα.

Τι σε θυμώνει σήμερα στο χωριό κάθε φορά που έρχεσαι; Γιατί;

Δεν θα έλεγα ότι υπάρχει κάτι που με θυμώνει στο χωριό, θα έλεγα ότι με στενοχωρεί η στασιμότητα που υπάρχει τα τελευταία 10 ίσως και 15 χρόνια. Είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω σε μέρη με τις μισές υποδομές και ελάχιστη ομορφιά από το χωριό μου, όμως τα έβλεπα να εξελίσσονται και χρόνο με τον χρόνο να αποκτάνε φήμη τουρισμό και ανάπτυξη. Κάθε φορά σκέφτομαι πως είναι κρίμα να μην υπάρχει αυτό και σε εμάς και ότι θα ήταν πολύ καλό το χωριό μας αλλά δυστυχώς υπάρχουν πράγματα απαραίτητα που στερείτε το χωριό τα υπόλοιπα είναι πολυτέλεια.

Ποια είναι η ιδανική εικόνα του χωριού για εσένα;

Για εμένα ιδανική εικόνα χωριού θα ήτανε ένα κέντρο υγείας με τον απαραίτητο εξοπλισμό και φυσικά προσωπικό, έναν ασφαλή δρόμο για τους κατοίκους και όλους αυτούς που εργάζονται στους δρόμους. Διπλάσια ίσως και τριπλάσια ξενοδοχεία και σημεία ενδιαφέροντος ώστε να ανέβει ο τουρισμός. Ένα γυμναστήριο με των απαραίτητο εξοπλισμό και γιατί όχι κι ένα κολυμβητήριο να υποστηρίζει και τα γύρω χωριά. Θα μπορούσαν να γίνουν κ καταστήματα ρουχισμού και διαφόρων ειδών εφόσον υπήρχαν λογικές τιμές και υποστήριξη. Πάνω από όλα πιστεύω είναι η συνεργασία η υποστήριξη και η ομαδικότητα που κάνει μια τέλεια αρμονική εικόνα. Να δουλεύουν όλοι με όλους και να μοιράζονται.

Τι θα μπορούσε να κάνει ένας νέος που ζει στην περιοχή μας, εκτός από αυτά που γνωρίζουμε ήδη;

Είναι θα έλεγα λίγο δύσκολο για κάποιον νέο που γυρίζει πίσω στο χωριό να ξεκινήσει κάτι διαφορετικό. Το χειρότερο είναι ότι οι περισσότεροι μας βρίσκουμε έτοιμες δουλειές και κόπους γονέων που δεν μας πάει η καρδιά να τους αφήσουμε έτσι γιατί ξέρουμε καλύτερα από τον καθένα με τη δυσκολία φτάσανε έως εδώ, αλλά πιστεύω το πιο δύσκολο είναι η υποστήριξη από τους συνανθρώπους μας. Δεν το έχω δοκιμάσει για να είμαι ακριβής στα λόγια μου απλά έτσι νιώθω. Εάν γυρνούσα πάντως εγώ πίσω, θα κοιτούσα τι έλειπε και θα προσπαθούσα να τα συνδυάσω ώστε να είμαι σε όλα μέσα. Υπάρχουν αρκετά πράγματα που θα μπορούσε να κάνει και να δοκιμάσει κάποιος αυτό όμως δεν πάει να πει ότι θα είχε και επιτυχία.

Βλέπεις ευκαιρίες αναξιοποίητες/ανεκμετάλλευτες στο χωριό;

Από τα λίγα πράγματα που θυμάμαι θα έλεγα ότι το παλιό τουριστικό που βρίσκεται πάνω από το δημοτικό είναι ίσως από τις μεγαλύτερες αναξιοποίητες εγκαταστάσεις του χωριού μάς. Ένα κτήριο και ένα μέρος ιδανικό για αμέτρητες λειτουργίες στην καρδιά του χωριού μας να διαλύεται χρόνο με τον χρόνο. Θα ήτανε θαύμα αν κάπου κάποτε κάποιος εκμεταλλευότανε την εγκατάσταση αυτή και την αξιοποιούσε πραγματικά. Και δεύτερο και πολύ πιο σημαντικό ο δήθεν περιφερειακός. Ίσως αν άλλαζε η νομοθεσία και υπήρχανε πραγματικές κυρώσεις σε αναξιοποίητα έργα να βλέπαμε και κάποια εξέλιξη, μέχρι τότε απλά ελπίζουμε.

Θα παντρευόσουν με παραδοσιακό γάμο στο χωριό; Γιατί;

Αν με ρωτούσε κάποιος πριν τα 17 αν θα παντρευόμουνα παραδοσιακά στο χωριό μου ίσως και να έλεγα ναι. Πλέον είναι καθαρά όχι. Πιστεύω ότι είναι λάθος σε πολλές περιπτώσεις η διαδικασία του γάμου και της εκκλησίας αλλά θα αναφερθώ μόνο στον γάμο και θα πω το πιο απλό πράγμα. Είναι μια μέρα που αποφασίζεις να δεσμευτείς με κάποιον άνθρωπο παντοτινά οπότε είναι στο χέρι σου το πως και το που. Αν θέλεις να μαζευτούν γνωστοί και άγνωστοι για δωρεάν κουφέτα δικαίωμα σου, εγώ θα προτιμούσα την οικογένεια μου κάπου εξωτικά με ένα κοκτέιλ στο χέρι. Απλά και μοναδικά.

Πρότεινέ μας ένα αγαπημένο σου βιβλίο, που αξίζει να έχουμε στη ΔΙΒΖ. Αν θέλεις μπορείς να μας διαβάσεις ένα απόσπασμα από αυτό.

Με τα βιβλία δεν ήμουνα ποτέ φανατικός και είναι ελάχιστα αυτά που έχω διαβάσει, αλλά έχω στόχο μελλοντικά να μας δώσω μια ευκαιρία να έρθουμε πιο κοντά. Θα μπορούσα όμως να παραθέσω ένα ντοκιμαντέρ που είδα πρόσφατα και θα ήθελα να ενθαρρύνω τους πάντες να δουν. Πρόκειται για το “A life on Our Planet” του εξαιρετικού Sir David Attenborough και κλείνω με μια φράση του “The natural world is the greatest source of so much in life that makes life worth living”. Ελπίζω να τα ξαναπούμε και μέχρι τότε να έχω πιο πολλές και όμορφες πληροφορίες.

Ευχαριστώ θερμά την Κυρία Ελένη Γεωργαλά για αυτή την ευκαιρία να γράψω μερικά πράγματα για εμένα και μερικά πράγμα που πιστεύω. Ελπίζω να γίνουν χρήσιμα σε όποιον αφιερώσει λίγο χρόνο να τα διαβάσει και να θυμάστε, ξένο είναι αυτό που δεν γνωρίσαμε ακόμη. Αντώνης Αντωνίου.

Την ευθύνη για το περιεχόμενο της ενότητας φέρει η Ελένη Γεωργαλά, τακτικό μέλος της Εφορείας της Δημόσιας Ιστορικής Βιβλιοθήκης Ζαγοράς.

Δείτε τις προηγούμενες συνεντεύξεις
ΠΟΛΥΜΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΧΟΥ
ΠΟΠΗ ΡΑΦΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΜΥΡΤΩ ΠΑΠΟΥΛΙΑ
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΟΥΤΣΑΦΤΗΣ
ΛΙΑΤΣΙΚΟΣ ΣΠΥΡΟΣ
HELEN TARA CLARK